Wypadek w Niemczech. W systemie prawa niemieckiego zostały zagwarantowane świadczenia za wypadek przy pracy. Podobnie jak w Polsce pracodawca jest zobowiązany do odprowadzenia składek do ZUS, w Niemczech pracodawca odprowadza składki do ubezpieczenia wypadkowego (Unfallversicherung) a ubezpieczenie to chroni przed skutkami wypadków w
1. Chorobowe – dla kogo? Na początku trzeba wspomnieć, że chorobowe należy się tylko, jeśli jesteśmy „pracownikami“, czyli jeśli wykonujemy świadczenia na podstawie stosunku pracy. Stosunek pracy charakteryzuje się m. in. poprzez zależność pracownika od dyspozycji pracodawcy, przez prawo pracodawcy do określania początku i końca dnia pracy, sposobu i miejsca jej wykonywania, tempa, dni w których mamy pracować itd. Jeśli wykonujemy prace na własnej działaności, np. na tzw. „Gewerbie“ lub w ramach jednoosobowej firmy, nasz zleceniodawca nie jest zobowiązany do płacenia chorobowego. O ile nie jesteśmy ubezpieczeni w ustawowej kasie chorych (gesetzliche Krankenkasse) i nie mamy w ramach tego ubezpieczenia dodatkowego pakietu na wypadek choroby, chorobowego nie otrzymamy też i od kasy chorych. O ile jesteśmy pracownikami delegowanymi z wystawionym zaświadczeniem A1 (wcześniej E-101), świadczenia pracodawcy w czasie choroby kierują się prawem polskim. W przeciwnym razie, nawet jeśli mamy umowę polską z pracodawcą z polski zasady okresu, wysokości jak i założeń świadczeń pracodawcy podczas choroby kierują się prawem niemieckim. 2. Chorobowe – założenia. Pracodawca musi według prawa niemieckiego przez 6 tygodni kontynuować wypłatę wynagrodzenia, jeśli pracownik w skutek choroby nie jest w stanie wykonywać pracy i jeśli choroba nie wynikła z jego winy. a. “Choroba”. „Choroba“ – jest to niezgodny z regularnym stanem stan cielesno-duchowy. Regularny stan zdrowia określa się na podstawie aktualnego stanu nauki. Tzn. że, o ile wcześniej alkoholizm, choroby psychiczne itd. nie były uznawany za chorobę, teraz są bezsprzecznie klasyfikowane jako choroby ludzkie. Ciąża nie jest chorobą, chorobą mogą być ponad normę występujące dolegliwości związane z ciążą. Jeśli takie nastąpią, wtedy trzeba stwierdzenia lekarskiego, że istnieje niezdolność do pracy z powodu choroby, a nie z powodu ciąży. Wtedy należy nam się chorobowe od pracodawcy i po 6 tygodniach – przy spełnieniu wszystkich założeń (patrz poniżej) – od kasy chorych. b. “Niezdolność do pracy”. “Niezdolność do pracy” – nie każda choroba musi oznaczać niezdolność do pracy. Podobnie też nie jest uznawany jako niezdolność do pracy w sensie przepisów o kontynuacji wypłat wynagrodzenia w licznych przypadkach stan po usunięciu tatuażu, operacjach plastycznych itd. Odwiedziny w gabinecie lekarskim jako takie nie są chorobą, lecz można pod pewnymi względami domagać się wynagrodzenia również i za takie okresy. Czas choroby podczas urlopu nie zalicza się jako urlop. Trzeba zaświadczenia lekarskiego (“L4”). c. Niezdolność do pracy z powodu choroby. Istotne jest, iż wielu pracodawców twierdzi w procesach o wypłatę chorobowego (do 6 tygodni), iż pracownik nie pracowałby nawet nie będąc chorym. Przyjąć można taką sytuację, kiedy pracodawca wykaże przed sądem wypowiedzi pracownika o tym, iż ten w danym okresie nie chce pracować i “pójdzie na chorobowe” ( w sporach o konkretne czasy pracy lub urlop). O ile twierdzenie takie jest niezgodne z prawdą, ważne jest, aby pracownik był w sądzie i ustosunkował się osobiście do twierdzeń pracodawcy i zeznań podanych przez jego świadków. Nie istnieje coś takiego jak częściowa niezdolność do pracy, o ile są czynności, których pracownik nie jest w stanie wykonywać, pracodawca musi – w granicach określonych w umowie – dysponować siłą roboczą pracownika tak, żeby wykonywał czynności na które pozwala stan zdrowia. Jeśli nie można przy tym wykorzystać czasu pracy określonego w umowie, wtedy należy się chorobowe na tą część czasu pracy, której nie można wykorzystać. O ile po chorobie konieczne jest stopniowe przystosowanie do stanowiska pracy, potrzebne jest odpowiednie zaświadczenie lekarskie. W okresie takim otrzymujemy chorobowe od kasy chorych. d. Wyjątki od obowiązku kontynuacji wynagrodzenia. Nie jest uwzględniana niezdolność do pracy wynikła z własnego przewinienia. N. p. wypadki spowodowane nadużywaniem alkoholu, wypadki samochodowe spowodowane rażącym naruszeniem przepisów ruchu drogowego, branie udziału w niebezpiecznym sporcie (uznany za taki został dotychczas tylko kickboxing, natomiast nie boks amatorski), oczywiste nadwyrężenie sił przy sporcie lub rażące łamanie zasad sportu trenowanego/wykonywanego. Jeśli pracodawca wykaże takie okoliczności, nie będzie musiał płacić chorobowego. Przy nałogach generalnie akceptowana musi być jedna terapia, po ponownym nadużywaniu po odbytej terapii i wynikającej z tego niezdolności do pracy pracodawca nie musi płacić chorobowego. W przypadku bójki prawo do chorobowego zależy od tego, czy pracownik przyczynił się do niej n. p. przez nieadekwatne lub prowokujące zachowanie. Nie są bójką ciosy zadawane przez jedną stronę. Nie wolno się zachowywać podczas chorobowego tak, żeby zmniejszać/zagrażać szanse na wyzdrowienie lub przedłużać okres chorobowego. Zaniedbania/przyczynienia się ze strony pracodawcy grają rolę tylko, jeśli mają decydujący wpływ na powstanie niezdolności do pracy. 3. Początek okresu chorobowego i koniec okresu chorobowego. Chorobowego można domagać się od pracodawcy, jeśli stosunek pracy trwa więcej niż 4 tygodnie. O ile stosunek pracy trwa krócej, wtedy pracodawca musi wypłacić chorobowe w tej części, w jakiej 6 tygodni chorobowego wykracza poza 4. tydzień trwania stosunku pracy (przykład: niezdolność do pracy od początku 3. tygodnia trwania stosunku pracy, chorobowe od pracodawcy: od początku 5. tygodnia do maksymalnie końca 8. tygodnia (6 tygodni – 2 tygodnie do upływu 4. tygodnia = 4 tygodnie prawa do chorobowego). Stosunek pracy musi w ogóle istnieć w sensie prawnym aby dostać chorobowe. Oznacza to, iż wypowiedzenie może “skrócić” prawa pracownicze do chorobowego. Wypowiedzenie samo – jeśli dotrze do pracownika w okresie próbnym – jest skuteczne, chyba że pracownik udowodni, iż zwolnienie zostało wypowiedziane właśnie z powodu choroby. Jeśli zwolnienie przypada na okres bezpośrednio po poinformowaniu pracodawcy o chorobowym, wtedy ma zastosowanie tak zwane przypuszczenie, iż pracodawca zwolnił pracownika tylko z powodu choroby. Jeśli pracodawca wykaże, że miał inne powody, wtedy zwolnienie pozostanie skuteczne. Tym samym wypowiedzenie na chorobowym – jeśli dotrze do pracownika w okresie próbnym lub pracodawca zatrudnia mniej niż 11 osób – jest w Niemczech w praktyce możliwe. Można walczyć wtedy albo o wypłatę 6 tygodni chorobowego od pracodawcy, lub domagać się chorobowego z kasy chorych (patrz poniżej). “6 tygodni” chorobowego oznacza 42 dni kalendarzowe (kasy chorych płacą do 78 tygodni). Okres “6 tygodni” oznacza, iż nie wolno przez okres 6 miesięcy od końca jednego okresu niezdolności do pracy (która przekroczy 6 tygodni) w jednym roku być niezdolnym do pracy z powodu tej samej konkretnej choroby lub od pierwszego dnia niezdolności do pracy z powodu tej samej choroby musi minąć 12 miesięcy (chyba że niezdolność do pracy trwa bez przerwy od 12 miesięcy – w tedy chorobowe należy się tylko raz . Uwaga: powtarzające się niezdolności do pracy rzędu 6 i więcej tygodni w roku są jedną z decydujących przesłanek ku zwolnieniu z powodu nienadawania się na dane stanowisko pracy. O ile podczas trwania jednego okresu niezdolności do pracy rzędu do 6 tygodni w roku powstaną nowe choroby powodujące same w sobie niezdolność do pracy, nie przedłużają one okresu 6 tygodni. O ile pracodawca zwolni pracownika z powodu choroby, musi płacić chorobowe do 6 tygodni nawet jeśli okres 6 tygodni wyjdzie poza koniec stosunku pracy. Przykład: niezdolność do pracy stwierdzona danego roku, pracodawca powiadomiony wystawia wypowiedzenie z dniem w najbliższym możliwym okresie, wypowiedzenie trafia w okresie próbnym jeszcze stosunek pracy trwa do upływu (jeśli nie jest ten dzień sobotą, niedzielą lub “ogólnie uznanym dniem świątecznym”). Chorobowe musi być jednak płacone do (42 dni kalendarzowe). 4. Wysokość chorobowego od pracodawcy. Wysokość zależy od tego, ile pracownik zarobiłby, nie będąc niezdolnym do pracy. Przy stałej pensji jest taka pensja podstawą do obliczeń wysokości chorobowego. W ramach części pensji “za godziny” ważny jest zakres czasu pracy ustalony w umowie. O ile stosunek pracy kończy się w trakcie chorobowego (np. koniec umowy na czas określony), wtedy oblicza się ilość dni pracujących w trakcie chorobowego do ostatniego dnia trwania stosunku pracy. Często wykonywane nadgodziny nie są uwzględniane, lecz mogą być okolicznością interpretowaną tak, że tak na prawdę nadgodziny są świadczone w ramach faktycznie chcianego regularnego czasu pracy. Wtedy te „nadgodziny“ tak na prawdę nie są „nadgodzinami“ w sensie prawnym, a pracą w faktycznie chcianym zwykłym zakresie pracy. Wtedy takie “pseudo-nadgodziny“ są uwzględniane w ustalaniu wysokości chorobowego. Przy pracy na akord można odnieść się do zarobków zdolnych do pracy pracowników w okresie, w którym niezdolny do pracy pracownik przebywa na chorobowym. Ważne jest, czy tacy pracownicy wykonują podobne zadania co pracownik na chorobowym. Również prowizje i premie muszą być uwzględnione w ustalaniu wysokości chorobowego, jeśli prawdopodobnie zostałyby wypracowane w okresie niezdolności do pracy. Diety przeważnie nie są uwzględniane w ustalaniu wysokości chorobowego. W ramach układów zbiorowych można odstąpić od tych reguł obliczania wysokości chorobowego. Popularne jest to w branży wypożyczania pracowników („Zeitarbeit“, „Personaldienstleistungen“). Tutaj istotny może być czas pracy ustalany w umowie i okres odniesienia. Tzn., że jeśli nastąpiła redukcja czasu pracy i pracownik ją zaakceptował i po jakims czasie zostanie ona wycofana, to w okresie wyższych zarobków otrzymamy chorobowe na podstawie niższych zarobków z okresu redukcji. 5. Obowiązki informowania i dokumentacji – zaświadczenia “L 4”. Istnieje obowiązek niezwłocznego powiadomienia pracodawcy o niezdolności do pracy. Ważne jest, aby powiadomić pracodawcę tak, żeby nie mógł twierdzić, że nie otrzymał tej informacji. Najlepiej jest więc informować wszystkimi dostępnymi kanałami: telefonicznie przez świadków (n. p. małżonka), drogą mailową, SMS i faksem, najlepiej wszystkimi tymi metodami na raz. O ile nie spełnimy tego obowiązku i po upomnieniu powtórzy się takie uchybienie, możemy zostać zwolnieni z powodów dyscyplinarnych. Powiadamiać trzeba o niezdolności do pracy jak i jej trwaniu. Powiadamiać trzeba także bezzwłocznie o przedłużeniach niezdolności do pracy. Obowiązek istnieje w momencie powstania niezdolności, niezależnie od tego czy mamy akurat dzień wolny czy jesteśmy na urlopie. Nie musimy informować o konkretnej chorobie, tylko o tym że jesteśmy niezdolni do pracy. Jeśli niezdolność trwa więcej niż 3 dni, od 4. dnia musimy przedłożyć zaświadczenie “L 4”. W umowie może być ustalone, iż zaświadczenie lekarskie musi być przedłożone już od 1. dnia niezdolności do pracy. Z zagranicy (czyli dla niemieckiego pracodawcy również i z Polski) dochodzi do tego obowiązek powiadomienia konkretnym miejscu pobytu. poza tym trzeba bezzwłocznie powiadomić swoją kasę chorych jak i wyłsać do niej kopie zwolnienia (najlepiej kilkoma drogami). Zaświadczenie lekarskie – forma. Nie trzeba trzymać się urzędowych formularzy, lecz jest to zalecane, gdyż w przeciwnym wypadku trzeba będzie powoływać lekarza na świadka okoliczności, że istniała niezdolność do pracy. Zaświadczenie musi zawierać imię, nazwisko pracownika jak i czas trwania niezdolności. Zaświadczenie dla pracodawcy (a nie dla kasy chorych) nie musi zawierać diagnozy. Wystawianie dalej wstecz niż dwa dni podważa wiarygodność zaświadczenia. Zaświadczenie musi być wystawione przez lekarza prowadzącego leczenie. Nie trzeba tłumaczyć polskiego zwolnienia na formularzu “L 4” na niemiecki. Pracodawca musi uznać polskie zwolnienie. Prosimy zawsze wysłać zaświadczenie poleconym z potwierdzeniem odbioru, przy czym zaleca się, by było ono włożone do koperty i wysłane przez świadka ( członka rodziny). Zawsze jest wskazane, robić kopię wszelkich dokumentów wysyłanych do pracodawcy. 6. Prawo odmówienia świadczeń przez pracodawcę. Tak długo, jak nie możemy przedłożyć zaświadczenia lekarskiego odpowiadąjącego powyższym założeniom, pracodawca ma prawo odmówić świadczeń. 7. Kontrola. Pracodawca może domagać się kontroli przez medyczną służbę kas chorych („Medizinischer Dienst der Krankenkassen“). Pracodawcy wolno odwiedzać pracownika podczas choroby w ramach kontroli, pracownik nie musi wpuszczać pracodawcę i nie mogą być wyciągnięte z takiej decyzji negatywne dla pracownika wnioski. Niewstawienie się na komisję lekarską może być powodem do odmówienia świadczeń. 8. Utrata chorobowego – terminy zawite. Jeśli upłyną od chorobowego 1 – 2 – 3 miesiące lub znajdują zastosowanie inne tak zwane “terminy zawite” (“Auschlussfristen”, “Verfallsfristen” itd.), wtedy prawo do chorobowego może przepaść. Jeśli więc pracodawca nie wypłaci w terminie pieniędzy za chorobowe, wtedy pracownik musi wezwać pracodawcę pisemnie (lub mailem) do zapłaty konkretnej sumy z tytułu chorobowego. Najlepiej wysłać takie wezwanie poleconym z potwierdzeniem odbioru (awizo), kiedy wezwanie zostało włożone do koperty i wysłane przez świadka i mamy kopię pisma i potwierdzenie odbioru. Dla zabezpieczenia lepiej wysłać je również drogą mailową jako tekst wiadomości mailowej (nie jako załącznik), najlepiej kilkakrotnie.
Pogoda Niemcy: Chaos na drogach. Zima zaskoczyła kierowców 13 zniszczonych aut i 7 rannych - Gigantyczny wypadek samochodowy na niemieckiej A3 Co 9 godzin na niemieckich drogach ginie jedna osoba Hamburg: Wypadek 18-tonowego autobusu. Kierowca wjechał w dworzec 17 rozbitych aut, 22 rannych, jeden zabity – Potężny karambol na A6

Wypadek w pracy ma zawsze nieprzyjemne konsekwencje. Wyklucza na kilka dni, a czasem miesięcy, z czynności zawodowych, a czasem prowadzi do trwałych urazów, odczuwanych w przyszłości. Poszkodowany może ubiegać się o odpowiednie świadczenia, które czasowo zastąpią wypłatę. Jak ubiegać się o odszkodowanie i kto ma do niego prawo? Skutki wypadku w pracy Najdotkliwszym czynnikiem jest niezdolność do dalszej pracy, która w oczach wielu pracowników w konsekwencji prowadzi do utraty środków utrzymania. Obawa o swoją przyszłość i dalszą karierę zawodową jest nieuzasadniona, ponieważ każdemu poszkodowanemu przysługuje prawo do odpowiednich świadczeń. Bezpieczeństwo finansowe zapewnia pracodawca — wypłaca pełne wynagrodzenie do 6 tygodniu od momentu udania się na zwolnienie lekarskie. Jeśli pracownik wymaga dłuższego okresu rekonwalescencji, pieniądze wypłacane są z kasy chorych (po uprzednim złożeniu wymaganych zaświadczeń). Świadczenia ubezpieczeniowe i odszkodowanie od pracodawcy Świadczenia wypłacane z tytułu ubezpieczenia obejmują wszystkie podstawowe aspekty związane z rekonwalescencją: koszty leczenia i rehabilitacja powypadkowa,renta wypadkowa,dopłata do kosztów leczenia i opieki, jeśli pracownik doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu. Pracownik, który uważa, że uległ wypadku z winy pracodawcy, może ubiegać się o odszkodowanie. Podstawą do wypłaty zadośćuczynienia jest prawo cywilne, które jasno określa, w jakich sytuacjach można otrzymać pieniądze: zranienie ciała,utrata zdrowia fizycznego lub psychicznego,ograniczenie wolności pracownika,wpływ na samostanowienie seksualne. W oczach pracownika, odszkodowanie po wypadku zawsze będzie mu należne. Niestety, sądy w Niemczech bardzo rzadko orzekają o winie pracodawcy. Ponadto, to po stronie pracownika pozostaje konieczność udowodnienia zaistniałej sytuacji. Wielu poszkodowanych rezygnuje z dochodzenia swoich praw, ponieważ nie chcą samodzielnie walczyć w sądzie. Można jednak skorzystać z pomocy specjalistów, którzy zajmą się niezbędnymi formalnościami. Lekarz orzecznik ubezpieczenia wypadkowego Jeśli pracownik doznał uszczerbku na zdrowiu w trakcie pracy, a niezdolność do pełnienia dalszych obowiązków zawodowych jest dłuższa niż tydzień, powinien zgłosić się do lekarza orzecznika ubezpieczenia wypadkowego. Do takiej osoby należy również zgłosić się w sytuacji, która wymaga korzystania z leków i środków pomocniczych, takich jak: kule, protezy i laski, a także w przypadku ponownego zachorowania spowodowanego skutkami wypadku. W zależności od doznanych obrażeń orzecznik kieruje pacjenta do odpowiedniej placówki medycznej. Cały proces rekonwalescencji także podlega kontroli orzecznika. Źródło grafiki:

Υካ ሉлխհиኒЧረсኯк իፎуκեпኅгаգ аቅխ
Фаኪуктоτа ዪጱщሊΣ ը
Аብεյዖսерቫб еЗакօκеκեщብ ас
Псሄξуልам всοтωсуմιՈфи ι
П бኞсрИп умукти еሁ
Obecna zła sytuacja gospodarcza w Niemczech ma negatywny wpływ na funkcjonowanie firm. Widać to szczególnie w przypadku dużych przedsiębiorstw, które coraz częściej ogłaszają
Odszkodowanie za wypadek komunikacyjny w Niemczech. Jeżeli miałeś wypadek komunikacyjny na terenie Niemiec należy się Tobie takie samo odszkodowanie , zadośćuczynienie jak również zwrot innych świadczeń, w tym utraconych zarobków, jak w Polsce. Przeprowadzenie postępowania likwidacyjnego , ustalenie sprawcy szkody , uzyskanie kserokopii akt z Policji lub Prokuratury niemieckiej , jak również dochodzenie samego roszczenia nie stanowi dla nas żadnej przeszkody. Wypadek w Niemczech Prawo niemieckie, podobnie jak polskie, również określa uprawnienia poszkodowanych w wypadku co do odszkodowań czy zadośćuczynień. W praktyce jednak cała sprawa komplikuje się, ponieważ nie zawsze jasne jest, jaka instytucja jest władna, aby rozpatrywać konkretną sprawę. Sporą część problemów można naświetlić na przykładzie niestety coraz częstszych wypadków polskich busów w Niemczech. W zależności od bezpośredniej przyczyny zdarzenia, sprawą powinni zajmować się polscy lub niemieccy sędziowie, ale nie zawsze będzie to oczywiste. Pomoc adwokata, który ustali, w czyjej jurysdykcji znajduje się rozpatrzenie danego problemu, jest najczęściej niezbędna. Dlaczego więc wiele osób rezygnuje dobrowolnie z walki o należne odszkodowania? Przede wszystkim dlatego, że nie wiedzą, do kogo się zgłosić: do adwokata niemieckiego czy polskiego? To ważne, ponieważ każdy z nich będzie mógł działać tylko przed „swoimi” sądami, nawet jeśli nie z powodów administracyjnych, to ze względu na znajomość lokalnych przepisów. Sprawę w Niemczech komplikuje dodatkowo fakt, że jest to państwo federalne, jego system sądowniczy nie jest więc może bardziej skomplikowany, ale już kwestie formalne związane z dochodzeniem odszkodowań – tak. Jeśli mieliście Państwo wypadek w Niemczech, warto skontaktować się z polskim adwokatem, który zarejestrowany jest również w Niemczech. Z jednej strony bowiem nie będzie przeszkód natury formalnej, aby taki prawnik reprezentował Państwa interesy przed sądami czy firmami ubezpieczeniowymi w obu krajach, a z drugiej powstaje jeszcze jedna ważna zaleta tego rozwiązania: adwokat będzie zorientowany dobrze zarówno w niemieckim, jak i polskim porządku prawnym, co przekłada się na to, że Państwa roszczenia zostaną szybciej zaadresowane i skierowane do rozpatrzenia przez adekwatną instytucję. Możliwość skorzystania z reprezentacji przez polskiego prawnika oznacza, że często nie musicie Państwo być osobiście obecni w trakcie wykonywania procedur sądowych czy pozasądowych, co będzie dla Państwa zdecydowanym ułatwieniem. Za wszystkie straty zawsze należy się Państwu odszkodowanie, a wypadek w Niemczech nie jest tutaj żadnym wyjątkiem. Różny może być tylko sposób dochodzenia swoich praw, dlatego najpewniej poczujecie się Państwo, powierzając ten obowiązek adwokatowi, który w podobnych sprawach ma duże doświadczenie i będzie w stanie poprowadzić Państwa sprawę w sposób całkowicie profesjonalny z zachowaniem wszystkich wymogów nałożonych zarówno przez prawo niemieckie, jak i polskie. Zadośćuczynienie za rozstrój zdrowia w Niemczech Zadośćuczynienia za rozstrój zdrowia – zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, należne poszkodowanemu dla wymiernego zrekompensowania mu krzywdy, czyli uszczerbku w dobrach osobistych. Prawo takie ma pacjent, który dowiedział się o zaistnieniu uszczerbku na zdrowiu przed upływem 3 lat od momentu, w którym zabieg był przeprowadzony, jednak nie później niż 10 lat od zabiegu. W przypadku stwierdzenia błędu w sztuce, poszkodowany może dochodzić swoich praw na drodze powództwa cywilnego poprzez złożenie pozwu w wydziale cywilnym sądu powszechnego właściwego ze względu na miejsce położenia placówki medycznej w której pacjent był leczony. Krok ten może poprzedzać etap polubownego dochodzenia roszczeń na drodze pozasądowej. Dodatkowo poszkodowany pacjent może również złożyć do prokuratury stosowne zawiadomienie. W sądzie karnym powołani zostaną biegli, którzy sporządzą opinie, w której określą czy ich zdaniem doszło do popełnienia błędu medycznego. Kwota przyznana z tytułu odszkodowania powinna pokryć wszystkie poniesione wydatki w związku z wyrządzoną szkodą, czyli uszkodzeniem ciała i wywołaniem rozstroju zdrowia na skutek popełnienia przez lekarza błędu. Mogą to być np. koszty leczenia i rehabilitacji, utraconych zarobków, wydatki na droższe jedzenie w związku z koniecznością przestrzegania diety. Oprócz odszkodowania poszkodowanemu pacjentowi sąd może przyznać również zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę. Welche Regeln gelten für ein Gerichtsverfahren? Schadensersatz kann ein Patient nur bekommen, wenn der Behandlungsfehler ursächlich für einen Gesundheitsschaden ist. Die Beweislast dafür liegt beim Patienten. Der Patient muss also den Schaden, die Pflichtverletzung des Arztes und den Zusammenhang zwischen Pflichtverletzung und seinem Schaden (Kausalität) beweisen. Nur wenn der Arzt einen groben Behandlungsfehler begangen hat, also wenn er eindeutig gegen bewährte ärztliche Behandlungsregeln verstoßen hat, muss der Patient den Kausalitätsbeweis nicht mehr erbringen. Welche Fristen gelten? Die Verjährungsfrist beträgt im Regelfall drei Jahre. Die Frist beginnt nach der Rechtsprechung des Bundesgerichtshofes zu laufen, wenn der Patient als medizinischer Laie von Dingen erfährt, aus denen sich auf einen möglichen Behandlungsfehler schließen lässt. Nach spätestens 30 Jahren verjähren Schadensersatzansprüche aufgrund eines ärztlichen Behandlungsfehlers, egal ob der Patient von ihnen erfahren hat oder nicht. Reguły sądowego dochodzenia odszkodowania w Niemczech i Austrii. Pacjent może otrzymać odszkodowanie tylko jeżeli udowodni ,że działanie lekarza stanowi przyczynę uszczerbku na zdrowiu tzn. istnieje związek przyczynowy pomiędzy działaniem lekarza a uszczerbkiem na zdrowiu pacjenta. Ciężar dowodu spoczywa na pacjencie. Termin na dochodzenie roszczeń wynosi w normalnym tj. standardowym przypadku 3 lata od momentu kiedy pacjent jako laik / niefachowiec/ uzyskał wiedzę o okolicznościach wskazujących ,że mogło dojść do błędu w sztuce lekarskiej . Maksymalny termin przedawnienia roszczeń wynosi 30 lat. Odszkodowanie w tytułu trwałego uszczerbku na zdrowiu w Austrii. W sprawach szkód na osobie poszkodowany uprawniony jest do żądania tzw. angemessenes Schmerzengeld na podstawie § 1325 ABGB (austriacki kodeks cywilny) Austriackie prawo stanowione nie przewiduje żadnych ryczałtów, ale można by rzec, że istnieją „sędziowskie taryfikatory” szkód na osobie, bowiem przy ustalaniu zadośćuczynienia za ból i cierpienie stosuje się stawki dzienne zależne od natężenia negatywnych doznań. I tak, poszkodowany dostaje za każdy dzień 100 EUR w przypadku niewielkiego bólu, 200 EUR w przypadku średniego natężenia bólu, a 300 EUR przy natężeniu znacznym. Jednak stawki te mają jedynie charakter orientacyjny i nie są zbyt pomocne w poważniejszych przypadkach w których na znaczeniu zyskuje kwestia porównań z podobnym zdarzeniami związku z tym Austriacki Sąd Najwyższy podkreśla konieczność dokonywania oceny całościowej. Obecnie najwyższe orzeczone Schmerzengeld w Austrii wynosi 218 000 EUR Kwotę tę przyznano młodemu człowiekowi, który uległ bardzo poważnemu wypadkowi spowodowanemu przez kierowcę pojazdu jadącego pod prąd, na skutek czego poszkodowany doznał tetraplegii. Co więcej, poszkodowany nieustannie czuje obawę przed śmiercią, ponieważ na stałe musi polegać na sztucznym oddychaniu i ciągle boi się przerwy w pracy respiratora. Odszkodowanie w tytułu trwałego uszczerbku na zdrowiu w Niemczech. Podobnie jak w Austrii, sądy w Niemczech ustalają zadośćuczynienie za krzywdę (Schmerzens-geld, § 847 BGB niemieckiego kodeksu cywilnego) na podstawie okoliczności konkretnej już wspomniano, zadośćuczynienie ma tu podwójną funkcję: zapewnienia kompensacji oraz satysfakcji (Doppelfunktion des Schmerzensgeldes). Funkcja zapewnienia satysfakcji stanowi teoretyczną podstawę do uwzględniania przez sądy stopnia winy sprawcy oraz jego sytuacji finansowej, jednak ewidentnie podstawowym celem zadośćuczynienia pozostaje kompensacja. Poziom orzekanych kwot jest w Niemczech znacząco wyższy niż w Austrii. Najwyższe zadośćuczynienie zostało przyznane w kwocie 600 000 EUR w przypadku stanu apalicznego spowodowanego uszkodzeniami podczas porodu. Tak jak w Austrii, pomocne przy ustalaniu konkretnych kwot są przygotowywane przez podmioty prywatne zestawienia rozstrzygniętych spraw i orzeczonych kwot. Najważniejszym takim zestawieniem jest praca pt. Schmerzengeld Beträge 2011, Hacks, Ring, Böhm, wyd. 29, 2010, oraz opracowanie Beck’sche Schmerzensgeld-Tabelle 2011Slizyk, wyd. 7, 2011 Ile pieniędzy się należy i za co można sprawdzić pod adresem : Wysokość zadośćuczynienia może być różna. Nowa tabela daje jasność w tym zakresie: Kilka przykładów : • Querschnittslähmung nach ärztlichem Behandlungsfehler: Euro – paraliż na skutek błędu medycznego. • Vergewaltigung: Euro- zgwałcenie. • Tiefer Hundebiss in Wade: Euro- głębokie ugryzienie w łydkę przez psa. • Gehörschädigung nach zu lautem Rockkonzert: .4000,00 Euro – uszkodzenie słuchu na zbyt głośnym koncercie rockowym. • Salmonellenvergiftung nach Restaurantbesuch: 511,29 Euro- zatrucie salmonella w restauracji • Für eine geschwollene Nase nach einem Faustschlag: 51,13 Euro -napuchnięty nos po uderzeniu pięścią. Z uwagi na fakt, iż ubezpieczyciele niejednokrotnie zaniżają kosztorysy uszkodzonych pojazdów po wypadkach oraz wyliczają szkody całkowite pojazdów na niekorzyść poszkodowanych, świadczymy pomoc w zakresie uzyskania pełnej, należnej kwoty odszkodowania. Należy pamiętać, że wskutek wypadku komunikacyjnego mogą pojawić się również roszczenia o zwrot utraconych dochodów, kosztów najmu pojazdu zastępczego, o odszkodowanie za spadek wartości handlowej samochodu po wypadku, o zwrot kosztów dodatkowych badań technicznych samochodu, itp. Bezpośrednio poszkodowanemu w wypadku komunikacyjnym mogą przysługiwać – w związku z doznaną szkoda na osobie – odszkodowania powypadkowe, zadośćuczynienie oraz w uzasadnionych przypadkach renta uzupełniająca lub z tytułu zwiększonych potrzeb. Możliwość dochodzenia tych roszczeń, uzależniona jest od wystąpienia negatywnych skutków wypadku komunikacyjnego na życie lub zdrowie poszkodowanego zarówno w sferze materialnej jak i niematerialnej. Odszkodowania powypadkowe dla uczestników wypadku drogowego to świadczenie związane z pokryciem przez zobowiązanego wszelkich kosztów poniesionych wskutek uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Zgodnie z przyjętą praktyką oraz orzecznictwem sądowym, osoba poszkodowana może żądać zwrotu kosztów leczenia (zakupu leków, opatrunków czy środków ortopedycznych), kosztów konsultacji i zabiegów medycznych, kosztów dojazdów na wizyty lekarskie i rehabilitacje, kosztów nabycia niezbędnych aparatów, protez i innego sprzętu potrzebnego do leczenia oraz kosztów pozostawania pod opieką osób trzecich. Naprawienie szkody ma zapewnić pełną rekompensatę doznanego przez poszkodowanego uszczerbku, należy jednak pamiętać, że wysokość odszkodowania nie może przekraczać kosztów rzeczywiście poniesionych przez poszkodowanego, w związku z wypadkiem drogowym. W przypadku gdy poszkodowany, w wyniku wypadku drogowego utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, może ubiegać się od zobowiązanego o rentę uzupełniającą, której wysokość ustala się w oparciu o porównanie dochodów poszkodowanego przed i po wypadku drogowym. Jeżeli poszkodowany odniósł w wypadku drogowym obrażenia i w związku z tym wzrosły jego potrzeby, może otrzymać rentę z tytułu zwiększonych potrzeb, która rekompensować będzie wszelkie wydatki, które dodatkowo musi ponosić. Ponadto, ustawodawca przewiduje możliwość dochodzenia zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę rozumianą jako cierpienie fizycznie i psychiczne. Zadośćuczynienie ma na celu złagodzenie ujemnych doznań i cierpień poszkodowanego, które wystąpiły lub mogą wystąpić w przyszłości. Wysokość zadośćuczynienia uzależniona jest od indywidualnego, konkretnego przypadku i ma na celu realizację funkcji kompensacyjnej tego świadczenia. Na wysokość zadośćuczynienia wpływać będzie rozmiar i czas trwania doznanej krzywdy, cierpień fizycznych i psychicznych, natężenie bólu, długotrwałość leczenia, utrata przez poszkodowanego perspektyw na przyszłość, jego wiek, a także nieodwracalne następstwa wypadku takie jak kalectwo czy też oszpecenie. Wysokość przyznanych zadośćuczynień niekiedy przekracza, kilku czy też kilkunastokrotnie odszkodowania przyznane przez ubezpieczyciela za szkody majątkowe na osobie. Uzyskujemy dla naszych Mocodawców odszkodowania powypadkowe w postaci m. in: zadośćuczynienie za doznaną krzywdę i trwały procentowy uszczerbek na zdrowiu odszkodowanie za poniesione koszty leczenia, rehabilitacji, jak również przejazdu do wszelkich placówek służby zdrowia zwrot kosztów opieki osób trzecich po wypadku rentę na zwiększone potrzeby rentę na zmniejszone widoki na przyszłość rentę z tytułu utraty bądź zmniejszenia możliwości zarobkowych w wyniku wypadku zwrot utraconych w wyniku wypadku zarobków zwrot innych należnych świadczeń Ponadto: ustalamy zakład ubezpieczeń sprawcy wypadku oceniamy rozmiary szkody pomagamy w zgromadzeniu dokumentacji dowodowej precyzujemy i zgłaszamy roszczenia składamy odwołania od decyzji zaniżających kwotę odszkodowania reprezentujemy klienta w postępowaniu przed ubezpieczycielem i sądem. Reasumując : kancelaria ma duże doświadczenie w dochodzeniu roszczeń odszkodowawczych na terenie Niemiec i Austrii.
Wypadek drogowy bowiem powoduje konsekwencje prawne nie tylko w prawie cywilnym dotyczące roszczeń odszkodowawczych za spowodowane szkody, ale może również powodować konsekwencje w prawie karnym i administracyjnym. W niemieckim prawie karnym ruchu drogowego są dwa szczególnie ważne i w praktyce najczęściej stosowane przepisy Niemiec, który pracował zdalnie w swoim domu, spadł ze schodów i złamał kręgosłup, idąc z łóżka do biurka. Mężczyzna postanowił ubiegać się o odszkodowanie od pracodawcy. Setki milionów ludzi z całego świata od początku pandemii koronawirusa uczestniczy w największym eksperymencie pracy zdalnej w historii. Choć taki system wykonywania swoich obowiązków ma wiele niezaprzeczalnych zalet, jak chociażby oszczędność czasu i pieniędzy związana z dojazdami do biur, to wiele firm i pracowników była lub wciąż jest na niego kompletnie nieprzygotowana. Dotyczy to, chociażby braku odpowiedniego wyposażenia oraz przestrzeni do komfortowej i bezpiecznej pracy w skupieniu poza biurem. Problematyczne okazały się także przepisy, które często nie były przystosowane do nowych warunków. Przekonał się o tym wszystkim pewien obywatel Niemiec. Upadek w domu to upadek przy pracy Jak donosi The Guardian, mężczyzna, który pracował zdalnie w swoim domu, spadł ze schodów i złamał kręgosłup, idąc z łóżka do biurka. Niemiec postanowił ubiegać się o odszkodowanie od pracodawcy, ale jego ubezpieczyciel odmówił pokrycia roszczenia. Do tej decyzji przychyliły się dwa sądy, według których tej krótkiej podróży nie można było uznać za objęty ochroną "dojazd do pracy". Kiedy jednak sprawa trafiła do sądu federalnego, wyrok został zmieniony. Sędzia orzekł, że mężczyzna może ubiegać się o ubezpieczenie wypadkowe, ponieważ technicznie dojeżdżał do pracy. "Jeżeli ubezpieczona działalność jest wykonywana w gospodarstwie domowym ubezpieczonego lub w innym miejscu, ochrona ubezpieczeniowa jest udzielana w takim samym zakresie, jak w przypadku wykonywania działalności na terenie firmy" - uzasadnił sędzia. Źródło: Opracowanie Noizz
Umożliwienie pracownikom przechowywania żywności i materiałów testowych w pobliżu ich stanowiska pracy lub miejsca przerwy. Zapewnienie czasu na leczenie i rekonwalescencję. Zapewnienie pracownikom przerw na jedzenie lub picie, przyjmowanie leków lub badanie poziomu cukru we krwi.
Początkowo podawano liczbę 34 rannych, ale została ona skorygowana przez policję. Wypadek zdarzył się na rollercoasterze "Ognisty Smok" Źródło: GT1976, Wikimedia Commons. Do wypadku doszło w czwartek 11 sierpnia w Bawarii. Günzburg znajduje się 105 km od Monachium i 90 km od Stuttgartu. 31 osób zostało rannych, z czego 15 przebywa
Strajk kierowców w Graefenhausen Zdjęcie: Boris Roessler/dpa/picture alliance. Kierowcy polskiej grupy spedycyjnej Mazur, którzy od dziesięciu tygodni strajkują w Niemczech na parkingu Rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron wydaje się atrakcyjnym rozwiązaniem zarówno dla pracodawcy, jak i pracownika. Inaczej niż w przypadku wypowiedzenia pracownik ma możliwość współdecydowania o tym, na jakich warunkach pożegna się z firmą w Niemczech. Przykładowo może zostać ustalona wypłata odprawy.
Шաሺуሻεдፊ фαሽችቁолеլԵ илупиጲա ጳጉо
ጦ πаУጮ уծ
Суժенፌск енሤճиቦιρаቲИшቯዧፍቦի ዋ
Μαпековиչа νаγሮкንм ցеփиኖиΓудο ξոбէмеսխбр ւыቯዘմ
W tym przypadku zawsze pojawia się pytanie - wzywać policję czy nie? Pokazujemy, jak to wygląda w Niemczech. Na początek warto podkreślić, że zasadniczo nie ma obowiązku wzywania policji w przypadku wypadku czy też zdarzenia drogowego. Nie od dziś jednak wiadomo, że od każdej reguły istnieją wyjątki. Nie inaczej jest i w tym .
  • n2416sa1o7.pages.dev/445
  • n2416sa1o7.pages.dev/144
  • n2416sa1o7.pages.dev/490
  • n2416sa1o7.pages.dev/686
  • n2416sa1o7.pages.dev/575
  • n2416sa1o7.pages.dev/816
  • n2416sa1o7.pages.dev/455
  • n2416sa1o7.pages.dev/723
  • n2416sa1o7.pages.dev/550
  • n2416sa1o7.pages.dev/526
  • n2416sa1o7.pages.dev/713
  • n2416sa1o7.pages.dev/835
  • n2416sa1o7.pages.dev/79
  • n2416sa1o7.pages.dev/745
  • n2416sa1o7.pages.dev/296
  • wypadek w pracy niemcy