Gdy w 2009 roku kapral Rafał Nowak jechał na swoją pierwszą zagraniczną misję, miał 30 lat, w armii służył od pięciu. Wtedy jeszcze nie wiedział, że wydarzenia z Afganistanu całkowicie odmienią jego życie. Razem z żołnierzami z 6 Brygady Powietrznodesantowej walczył na piątej zmianie polskiego kontyngentu, gdy został ranny. – 14 lipca pojechaliśmy na patrol w okolice Koghani, w północnej części prowincji Ghazni. Kiedy wyjeżdżaliśmy z wioski, ostatni wóz, którym ja dowodziłem, wpadł w zasadzkę rebeliantów – opowiada spadochroniarz. Rosomak został ostrzelany z granatników RPG. – Odparliśmy atak przeciwnika, a później wezwaliśmy śmigłowiec ratowniczy Medevac – wspomina. Rannych było czterech żołnierzy, najpoważniej ucierpiał jednak on. Pocisk z granatnika, który przebił się przez pancerz transportera, ranił Rafała w stopę, pozostali żołnierze dostali odłamkami. Podoficer trafił początkowo pod opiekę medyków ze szpitala w bazie Ghazni, potem lekarzy ze szpitala w Bagram, gdzie chirurdzy usunęli mu spaloną skórę ze stopy. Jednak pacjent wymagał szybkiego przeszczepu, dlatego przetransportowano go do amerykańskiej bazy w Ramstein. W szpitalu, do którego trafiają najciężej ranni żołnierze po misji w Iraku i Afganistanie, kpr. Nowak spędził dwa i pół miesiąca. Właśnie tam, na oddziale szpitalnym poznał kobietę, z którą zamierza spędzić resztę życia: pielęgniarkę, podporucznik armii amerykańskiej Alexandrę Tomlinson. Gdy spadochroniarz przyleciał do Niemiec, Alexandra dopiero rozpoczynała służbę w Ramstein. Wcześniej, po skończonych studiach pielęgniarskich, pracowała w Indiach. Jako wolontariuszka zajmowała się dziećmi, w Kalkucie, w szpitalu Matki Teresy. – Wybrałam służbę w armii, bo chciałam opiekować się rannymi żołnierzami, którzy wracają z wojny. Wcześniej skończyłam cywilne studia, ale czułam, że służba w wojsku, to jest właśnie to, co chcę w życiu robić – przyznaje Alexandra. Gdy wstępowała do armii miała 23 lata. Ponieważ była ochotnikiem, mogła wybrać miejsce służby. Zdecydowała się na szpital w Ramstein. Armia i mundur nie były dla niej jednak czymś całkiem nowym. Jej rodzice służyli w wojsku: mama w żandarmerii, a tata w siłach powietrznych. Alexandra wychowywała się na pustyni, w bazie wojskowej w Nowym Meksyku (niedaleko miejsca, gdzie Amerykanie w 1945 roku przeprowadzili pierwszą próbę nuklearną), a później w Oregonie. – Alexandra nigdy nie była moją pielęgniarką, opiekowała się za to moimi kolegami. Pierwszy raz zobaczyłem ją trzeciego dnia po przylocie do Ramstein. Przyniosła leki pacjentom, z którymi leżałem w jednym pokoju – opowiada kpr. Nowak. Rafał nie ukrywa, że dziewczyna od razu mu się spodobała. – To nie była co prawda miłość od pierwszego spojrzenia. Dopiero z czasem stała mi się bardzo bliska. Choć to bardzo atrakcyjna kobieta, to najważniejszy dla mnie był jej charakter – podkreśla żołnierz. Podobnie o początkach ich znajomości opowiada Alexandra. – Większość mężczyzn wracających z misji chce spotykać się z dziewczynami. Dlatego w szpitalu trzeba zachować dystans i profesjonalizm – mówi Amerykanka. I podkreśla, że Rafał był inny. Zaiskrzyło, a los im sprzyjał. – Pewnego dnia, gdy oprowadzałam stażystów po oddziale, usłyszałam, jak Rafał podaje datę swoich urodzin. Zwróciłam na to szczególną uwagę, bo obchodzę urodziny tego samego dnia – mówi Alexandra. Początkowo trudno im było się porozumieć. On nie znał dobrze angielskiego, ona nie rozumiała nic po polsku. – Żołnierze nauczyli mnie tylko dwóch zwrotów: „Daj buzi” i „Lubię polskich żołnierzy”. Potrafiłam to powtórzyć, ale nie wiedziałam, co znaczą te słowa – przyznaje. Podkreśla, że polskich wojskowych nawet ciężko rannych nigdy nie opuszczał dobry humor. – Są zwariowani i weseli. Przy tym honorowi, pełni szacunku i odważni. Między Polakami i Amerykanami jest wiele podobieństw – przekonuje Alexandra. Spadochroniarz coraz częściej szukał kontaktu z Amerykanką. Towarzyszył jej na dyżurach, nocami (pielęgniarka musi być przy pacjencie przez całą dobę) oglądali filmy lub po prostu przyglądał się jej, gdy pracowała na komputerze. Z czasem, gdy poczuł się lepiej, zaczął pomagać jej w pracy. Przynosił żołnierzom jedzenie i picie, pomagał nawet przy kąpieli niektórych pacjentów. – Po sześciu tygodniach mogłem opuścić oddział. Zamieszkałem w hotelu na terenie bazy wojskowej. Codziennie musiałem przychodzić do lekarzy, więc nadal się spotykaliśmy – mówi kpr. Nowak. Dopiero wtedy odważył się i zaprosił ją na obiad. Zgodziła się. – Początkowo musieliśmy kryć się z naszymi uczuciami. W armii amerykańskiej oficer nie powinien wiązać się z podoficerem – mówi. Jednak kilka tygodni później musieli się rozstać. On wrócił do Polski, ona została w Niemczech. Oboje bali się, że uczucie, które ich połączyło może nie przetrwać takiej próby. – Pojechałem do niej na święta, a później widywaliśmy się zwykle raz w miesiącu. Na dłużej rozdzieliły ich kolejne misje. On ponownie pojechał do Afganistanu, Alexandra rozpoczęła służbę w Iraku. Po powrocie z misji pracowała w szpitalu w Waszyngtonie. – Gdy drugi raz wróciłem z Afganistanu, wiedziałem już, co trzeba zrobić. Kupiłem w Polsce pierścionek i poleciałem do Stanów – opowiada kapral. Oświadczył się rok temu przy wodospadzie Niagara. – Nigdy nie planowaliśmy ślubu. Dlatego jego oświadczynami byłam zupełnie zaskoczona. Ale oczywiście powiedziałam „tak!” – mówi pani oficer. Od pewnego czasu mieszkają razem w Polsce. Ona zrezygnowała ze służby, nie pracuje także jako pielęgniarka. Uczy się języka polskiego. Żeby utrzymać uprawnienia pielęgniarskie, będzie wyjeżdżać raz w roku do pracy w Stanach Zjednoczonych. Para chce się pobrać. Przepisy wymagają, by na zawarcie małżeństwa obcokrajowców zgodę wydał sąd. – Niezależnie od tego, kiedy dostaniemy zgodę na ślub cywilny, planujemy złożyć przysięgę w kościele 20 września – zapowiadają oboje.